Σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών

Η  περιοχή  που  συμφύονται  οι  προσαγωγοί  και  οι  κοιλιακοί  μύες  στον  αθλούμενο  άντρα  εμφανίζει  μια  αυξημένη  συχνότητα  τραυματισμών  σε  σχέση  με  αυτή  των  γυναικών.

Πριν  από  κάμποσα  χρόνια  ο  πόνος  σε  αυτή  την  περιοχή  ήταν  σπάνιος  και  οφείλετο  σε  οξύ  τραυματισμό  των  προσαγωγών  μυών  μετά  από  μία  απότομη  κίνηση  που  συνδυαζόταν  με  γλίστρημα  ή  σύγκρουση. Παρολαυτά, αθλήματα  όπως  το  ποδόσφαιρο  σάλας, το  ποδόσφαιρο, το  χόκευ  επί  πάγου, το  αμερικάνικο  ποδόσφαιρο  και  οι  ταχύτητες  στον  στίβο, έχουν  γίνει  πολύ  πιο  δημοφιλή ,αλλά  και  πολύ  πιο  δυναμικά.

I)Οι  σημερινοί  παίκτες  είναι  πιο  «επιθετικοί» , ii)οι  δυνάμεις  που  ασκούνται  είναι  μεγαλύτερες, iii)οι  προπονήσεις  σφώς  πιο  έντονες  και  iv)τα  διαστήματα  ξεκούρασης  στους  επαγγελματίες  πολύ  μικρά. Οι  παράγοντες  αυτοί  κάνουν  τους  τραυματισμούς  στην  περιοχή  που  προαναφέραμε  πολύ  πιο  συχνούς.

Το  1966  ερευνητες  από  την  Ισπανία  ανέφεραν  συχνότητα  τραυματισμών  στο  0.5%. Το  1975  ερευνητές  από  την  Ανατολική  Γερμανία  αναφέρουν  ποσοστό  της  τάξης  του  2.5%.Το  1980  κλινική  στην  Γιουκοσλαβία  αναφέρει  ποσοστό  της  τάξης  του  6.24%, ενώ  παρόμοια  ποσοστά  αναφέρονται  το 1995  από  την  Σουηδία  με  την  υποσημείωση  ότι  οι  τραυματισμοί  αυτοί  ευθύνονται  για  μεγαλύτερο  χρόνο  αποχής  από  αθλητικές  δραστηριότητες  σε  σχέση  με  άλλους  μυικούς  τραυματισμούς.

Αιτίες  του  προβλήματος  αναφέρονται  τα  επαναλαμβανόμενα  φορτία  από  i)απότομες  τρίπλες, ii)απότομες  αλλαγές  κατεύθυνσης, iii)απότομα  κοψίματα, iv)απότομες  πάσες  με  την  μπάλα  του  ποδοσφαίρου. Αν  όλα  αυτά  γίνονται  σε  v)περιορισμένο  χώρο  τα  φορτία  αυξάνονται  και  η  πιθανότητα  τραυματισμού  το  ίδιο, και  αυτό  μας  εξηγεί  και  την  μεγάλη  συχνότητα  εμφάνισης  στο  ποδόσγαιρο  σάλας.

Ο  πόνος  στην  περιοχή  μπορεί  να  ξεκινήσει  χωρίς  προφανή  αιτία, ή  σαν  αποτέλεσμα  μιας  ξαφνικής  αίσθησης  σχισίματος(θλάσης). Πρέπει  να  τονίσουμε  όμως  ότι  ο  αθενής  αναφέρει  ότι  παρόλο  που  είχε  ξανανιώσει  πόνους  σαν  θλάση  στην  περιοχή(συνήθως  θλάση  προσαγωγών)  αυτό  το  νέο  τραυματισμό  τον  νιώθει  πολύ  πιο   έντονα  και  πιο  βαθειά

Αρχικά  ο  πόνος  προσδιορίζεται  συνήθως  στο  υψηλότερο  σημείο  των  προσαγωγών  μυών, αλλά  αν  η  άσκηση  συνεχίζεται  ο  πόνος  μπορεί  να  αντανακλά  στην  κατώτερη  περιοχή  των  κοιλιακών μυών, των  γεννητικών  οργάνων  ή  ακόμα  και  εσωτερικά  στο  ισχίο. Η  εμφάνιση  του  πόνου  είναι  συνήθως  στην  μία  μεριά  και  το  πόδι  που  κλωτσάει  επηρεάζεται  περισσότερο.

Συχνά  οι  ασθενείς  δεν  μπορούν  να  προσδιορίσουν  το  ακριβές  σημείο  του  πόνου  ενώ  οξύς  πόνος, πόνος  καψίματος  ή  αίσθηση  σφιξίματος  συχνά  αναφέρονται, συμτώματα  τα  οποία  μάλιστα   παραμένουν  για  αρκετές  ώρες  μετά  την  δραστηριότητα. Τον  πρώτο  καιρό  της  εμφάνισης  του  προβλήματος  οι  αθλητές  παύουν  να  νιώθουν  τον  πόνο  μετά  από  το  καλό  ζέσταμα  πριν  τον  αγώνα, ενώ  πολλές  φορές  την  επόμενη  μέρα  αναφέρουν  τόσο  έντονο  πόνο  που  δεν  τους  επιτρέπει  να  κάνουν  τις  καθημερινές  τους  δραστηριότητες.

Στις  περισσότερες  περιπτώσεις  τα  συμπτώματα  φεύγουν  μετά  από  πολυήμερη  ξεκούραση, αλλά  χωρίς  δισταγμούς  επιστρέφουν  όταν  ο  αθλητής  μπαίνει  σε  πλήρεις  δραστηριότητες  ξανά  ακόμα  και  μετά  από  εβδομάδες  ή  μήνες  ξεκούρασης.

Πάμε  τώρα  να  δούμε  τις  πιθανές  αιτιοπαθολογίες του  προβλήματος:

Σύμφωνα  με  τον  Dr.  Nesovic’s  «Φαίνεται  ότι  η  αιτιολογία  μπορεί  να  εξηγηθεί  από  την  συνύπαρξη  δύο  αντίθετα  δρώντων  γειτονικών  περιοχών: την  περιοχή  των  κοιλιακών  και  τα  κάτω  άκρα. Και  αναφέρεται  βέβαια  στην  ανισσοροπία  των  μυικών  δυνάμεων  καθώς  και  την  έλλειψη  ικανότητας  όλων  των  μυών  και  των  συνδέσμων  της  περιοχής  να  δεχθούν  όλα  τα  λειτουργικά  φορτία. Πολλαπλές  και  αλλεπάληλες  συσπάσεις  υψηλής  συχνότητας  επιφέρουν  μη  φυσιολογικά  φορτία  στις  εκφύσεις  των  προσαγωγών  και  των  κοιλιακών  μυών(ορθού  και  λοξών)  και  καταλήγουν  σε  άσηπτη  νέκρωση  του  ηβικού  οστού, προκαλώντας  μία  μη  άτυπη  φλεγμονή  και  μεταβολικές  αλλαγές  στην  περιοχή.»

 Άλλοι  ερευνητές  όπως  ο  Ekberg  πιστεύουν  πως  όλες  οι  αλλαγές  που  περιγράφονται  παραπάνω  οφείλονται  σε  μία  παγίδευση  νεύρου  στην  περιοχή  των  γλουτιαίων  και  η  οποία  παγίδευση  «μπλοκάρει»  την  ομαλή  αγωγιμότητα  νευρικών  και  αγγειακών  ερεθισμάτων,  τα  οποία  ξεκινώντας  από  αυτή  την  περιοχή  δίνουν  νεύρωση  και  αιμάτωση  στην  περιοχή  των  κοιλιακών  και  προσαγωγών  που  μας  ενδιαφέρει. Αυξημένη  σύσπαση  στην  περιοχή  των  γλουτιαίων  συνοδευόμενη  από  έντονο  πόνο  στη  ψηλάφηση  αυτής  της  περιοχής  μας  αποκαλύπτει  σε  πολλές  περιπτώσεις  την  περιοχή  από  την  οποία  ξεκινά  το  πρόβλημα. 

Πριν  δούμε  κάποια  πράγματα  για  την  ουσιαστική  θεραπεία   του  προβλήματος, ας  δούμε  πρώτα  την  διαφορική  διάγνωση  η  οποία  πρέπει  να  γίνεται  για  αποκλεισμό  των  παρακάτω  περιπτώσεων:

• Τενοντίτιδα  ή  θλάση  των  κοιλιακών, ή  των  μυών  του  μηρού
• Παθολογία  της  άρθρωσης  του  ισχίου
• Βουβωνοκήλη
• Ελλατώματα  των  μυών  της  λεκάνης
• Αναφερόμενο  πόνο  από  την  μέση
• Οστείτις  ηβικής  σύμφυσης
• Κάταγμα  εκ  κοπόσεως  λεκάνης
• Όγκος
• Σπονδυλολίσθηση
• Παθολογία  του  ουροποιητικού  συστήματος.

Αρχές  θεραπείας  του  προβλήματος:

• Το  πρώτο  μας  μέλημα  πρέπει  να  είναι  στην  χαλάρωσης  της  περιοχής  των  γλουτών  με  φυσικοθεραπεία  και  ειδικότερα  με  εν  τω  βάθει  μάλαξη  των  μαλακών  μορίων
• Έλεγχος και θεραπεία οσφυικής μοίρας και ιερολαγονίων αρθρώσεων
• Χαλάρωση  και  μάλαξη  πρέπει  να  γίνεται  και  στην  περιοχή  της  ηβικής  σύμφυσης  που  εμφανίζεται  πολύ  σφικτή  για  να  βοηθήσουμε  την  καλύτερη  αιμάτωση  και  επούλωση  της  περιοχής
• Διάταση  όλων  των  μυών  της  περιοχής  του  ισχίου  θεωρείται  απαραίτητη  και  μάλιστα  μπαίνει  αρκετά  νωρίς  στη  θεραπεία  μας  και  καλό  είναι  να  μην  σταματάει  εύκολα. Σωστές  αναλογίες  μετξύ  των  δύο  αντιθέτων  περιοχών, αλλά  και  χαλάρωση  εξασφαλίζεται  από  την  καλή  ελαστικοποίηση  της  περιοχής.
• Καθώς  ο  πόνος  βελτιούται  ήπιες  αεροβικές  ασκήσεις  και  ήπια  και  σταδιακή  ενδυνάμωση  των  κοιλιακών, αλλά  και  των  προσαγωγών  μυών  πρέπει  να  συμπεριληφθούν  στο  πρόγραμμα  της  αποκατάστασης.
• Και  βέβαια  με  την  παιρετέρω  βελτίωση  και  αφού  βεβαιωθούμε  ότι  η  ενδυνάμωση  και  χαλάρωση  της  περιοχής  είναι  ικανοποιητική  λειτουργικές  ασκήσεις  και  σταδιακή  επαναφορά  στο  άθλημα  εμπλουτίζουν  τις  αρχές  της  αποκατάστασης.

Τα  προγράμματα  της  αποκατάστασης  ποικίλουν  ανάλογα  με  την  έκταση  του  προβλήματος  και  τη  χρονιότητα  της  βλάβης, αλλά  συνήθως  ένα  διάστημα  3-6  εβδομάδων  είναι  αρκετό  για  την  πλήρη  επαναφορά  στις  αθλητικές  δραστηριότητες.

 Αν  λοιπόν  πόνοι  στην  εσωτερική  μεριά  του  μηρού  σας  ταλαιπωρούν  για  μεγάλο  χρονικό  διάστημα  και  επαναλαμβανόμενα  επεισόδια  που  μοιάζουν  με  θλάσεις  στους  προσαγωγούς  ή  τους  κοιλιακούς  δεν  σας  αφήνουν  να  αθλείστε  όπως  εσείς  θέλετε (παρόλα  τα  διαστήματα  πλήρους  ξεκούρασης) , ίσως  το  σύνδρομο  κοιλιακών-προσαγωγών  να  είναι  η  αιτία  και  η  προσφυγή  σας  στους  ειδικούς  να  είναι  η  μόνη  λύση